Ineens stond daar een echtpaar op de parkeerplaats. Ze hadden de fiets aan de hand en keken al kletsend wat om zich heen. Fred had ze vanuit huis in de gaten en liep op hen af. “Ja!” zei de man toen hij Fred zag “Ik weet wel dat je mij niet herkend maar ik herken jou wel Fred!”. Er ging bij Fred eerst nog geen lichtje branden, maar toen de bewuste man zijn naam Jan Uffing noemde, kwamen de herinneringen al snel boven. Vroeger had Fred, in de sporthal waar hij werkte in Zevenaar, wel gesquasht met Jan en in die jaren heeft deze uitvoerder Jan Uffing van het bedrijf Koenders het Squash Centrum in Hoogezand gebouwd. Waar Fred dan weer jaren later aan het werk ging en ook gebleven is.
Daar stonden ze dan het echtpaar Uffing, met een brede glimlach vertelde ze dat ze hier op doorreis waren. Tijd voor koffie? Dat hadden ze zeker. Ze vonden het maar wat leuk dat ze de plek gevonden hadden waar Jan 43 jaar geleden de bouw leidde. Op Google maps waren ze ernaar op zoek geweest. Eerst hadden ze nog voor een ander sportcentrum in de staat gestaan, maar overtuigd dat Jan was, was dit niet het gebouw uit zijn herinnering wat door hem was neergezet. Toch daar maar even nagevraagd. Ze waren dichtbij. Het Squash Centrum lag 36 meter verderop, zo werd hen verteld. Toen zij eerst langs het huis fietsten wist hij het weer, dit was de plek waar hij week in week uit, vanuit het midden van het land, naartoe was gereden voor de bouw van de Banburry Squashbanen in Hoogezand.
Op het Centrum werden er, onder het genot van enkele bakkies leut, verhalen verteld en herinneringen opgehaald. Fred was niet veel veranderd vond hij; nog steeds een gezellige barman die lekker weg kletst. Fred was Jan ook niet vergeten, vooral zijn fanatieke squashwedstrijd tegen hem in zijn spiksplinternieuwe trainingspak. In zijn herinnering had hij de wedstrijd (natúúrlijk 😉 gewonnen, maar was er niet zonder kleerscheuren van afgekomen. Letterlijk!! Op zijn mouwen en knieën was het trainingspak gescheurd van de vele duikpogingen de bal nog te halen. Alom gelach klonk er. Fred ging als een jonge hond over die baan, omdat die niet wilde verliezen van een net wat geroutineerdere speler als Jan.
En toen kwam ik met de fotoalbums van de bouw van het Centrum uit ’78/’79. Aandachtig werden de foto’s bestudeerd en af en toe kregen we uitleg van wat er was gebeurd in die tijd. Zoals hoe de lange panelen van de betonnen Banbury Squashwall werden geplaatst of hoe de strenge winter roet in het eten van de geplande opening strooide en de bouw maanden lang stil lag. Een shovel moest uiteindelijk de sneeuw tussen de banen, die al wel waren geplaatst, uit de weg ruimen om verder te kunnen met de bouw. Uiteindelijk was daar dan toch de opening waarbij hij ook aanwezig was geweest. Het was op 15 juni 1779 met een hele delegatie aan belangrijke mensen, waaronder de burgemeester die de officiële opening uitvoerde. Wat een verhalen we hingen werkelijk waar aan z’n lippen.
Even lijkt hij zichzelf op een foto uit het album te herkennen. Een man met een grote bos halflang haar, een volle baard en een snor, maar op een foto later met een soort gelijkend figuur twijfelt hij…. er liepen er meer zo bij in die tijd. Luid gelach! Het busje van Koenders herkend hij echter uit duizenden. We bladeren nog wat door en kletsen nog wat tot ze er op de fiets weer vandoor gaan. Ik spreek af dat ik onze ontmoeting met Jan, de bouwer van ons huis en Centrum, meteen even op Facebook zet en geef hem mijn kaartje. Ja leuk! Zij ‘zitten’ ook op Facebook en gaan onze site zeker even bekijken.
Wat een leuke ontmoeting met deze aardige mensen en wat ontzettend leuk dat ze op doortocht op hun vakantie de moeite hebben genomen om even te stoppen op een plek uit hun verleden. En dát zomaar op de maandagmiddag, blije mensjes als Fred en ik achterlatend op onze fijne plek.